grensperikelen en baby geboren in de bush

We hadden gisteren genoeg zon en zo konden we tot kwart voor zes ongeveer doorwerken op de accu. Daarna het nu gebruikelijke avondritueel. Wassen, wat lezen in m'n studieboek (met licht want om zeven uur is het donker), eten en twee spelletjes mens erger je niet. Ik sla de koffie na het eten maar af in de avond. Ik moest vanacht 1x, om een uur of drie. Apart als de maan zo helder schijnt, het is dan bijna dag. De temperatuur is aangenaam.
O ja, de grens naar Papua(Indonesië) was voor de Arammba's gesloten. Ze schijnen (de ECPkerk) iets te missionair gedreven te zijn geweest en de grens werd voor hen gesloten. Gisteren kwam er een auto uit Sota (Indonesië dus)die eten kwam halen. In Weyam werd er namelijk een groot verzoeningsmaal gehouden met de mensen van over de grens. Ook de Arammba's moesten bijdragen. Medua zegt dat ze familie hebben over de grens, Katawer zegt dat het Arammba land tot de grens loopt en dat ze dus close zijn met de mensen
van Sota vanwege familie banden.
Vanmorgen gaan we verder in Hoofdstuk 7(Romeinen) en nu voor het eten hebben we dat afgerond. Ik ben tevreden, volgens mij een goede kwaliteit vertaling.
Hoofdstuk 8 dus na het eten. Ik hoop tot woensdag volgende weet toch t/m
hoofdstuk 11 te komen. En daarna de workshop om de dorpscontrole van Galaten te doen. Dus misschien morgen nog H8 afmaken en daarna wat training voor het lees- en schrijfmaterialen maken aan de onderwijzers. Misschien komt Werdjer uit Mukfideben.
Er is nog een radio(bakkie) bij de health worker. Daar doet men nu het andere radiowerk. Dan hebben wij er geen last van. (het geeft heel veel geluidsoverlast, vooral als veel dorpen door elkaar en voor elkaars beurt gaan roepen om hun boodschappen door te geven)
Nog een ander nieuwtje, er is van de week een jongetje geboren in de bush. Hij is sterk en gezond, ze noemen hem...Marco. Dus een naamgenootje erbij. Ik kwam er in de pauze achter. Ik was mijn papieren vergeten in het huis van Katawer en ging die ophalen. Twee vrouwen kwamen naar me toe en schudden mij
de hand. Ze zeiden: je naamgenoot is daar in de bush, het is een grote
jongen. Eerst dacht ik aan mijn naamgenoot in Mukfi, dat die misschien was gekomen. Later vertelt Katawer me dat deze baby is geboren. Ik zeg, ja maar ze zeiden dat hij een grote jongen was (xanda nangba); o ja, maar dat betekent ook dat de baby sterk en gezond is, zei Katawer.
Ik probeer mijn gedachten bij elke dag te houden. Dat lukt redelijk, maar ik heb toch steeds een gevoel in mijn buik dat ik jullie mis.